Na kanwie ostatniego wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2015 r. sygn. akt II CSK 836/14 nie pozostaje nic innego jak zgodzić się z postawionym powyżej tematem.

Dotychczas Marszałek Województwa wykonując ciążące na nim obowiązki na podstawi ustawy o usługach turystycznych w oparciu o art. 5 ustawy upoważniony był do dysponowania gwarancją na pokrycie kosztów powrotu turystów upadłego biura podróży do kraju.

Zgodnie z zapisami ustawy, Marszałek jest zobowiązany do angażowania się w organizację powrotu turystom, jeżeli upadłe biuro podróży nie jest w stanie samodzielnie zapewnić takiego powrotu.

Jednakże, nie zawsze środki zebrane na funduszu gwarancyjnym starczają na organizację powrotu wszystkim turystom.

Dotychczas w takim wypadku, Marszałek dokładał brakujące środki z własnego budżetu, starając się później o ich zwrot z budżetu państwa.

Marszałek stał na stanowisku, że ciąży na nim obowiązek zapewnienia ochrony osobom podróżującym za granicę.

Wyrok wydany przez SN w tej sprawie nie pozostawia złudzeń. Z uwagi na niepełną implementację przez Polskę dyrektywy z dnia 13 czerwca 1990 r., nr 90/314/EWG Marszałek Województwa nie jest zobowiązany do dopłacania we własnym zakresie z własnego budżetu kwot pieniężnych celem sprowadzenia wszystkich turystów upadłego biura podróży.

Powyższe nie oznacza jednak, że poszkodowanym przez upadłe biura nie pozostaje możliwość wystąpienia na drogę sądową przeciwko Skarbowi Państwa o zwrot poniesionych w takich wypadkach nakładów.